ဘ၀သစ္ကုိ ျပန္လည္ပံုေဖာ္ေနၾကသည့္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံမွ ျမန္မာမြတ္စလင္မ်ား

မတ္ ၂၃၊ ၂၀၁၆
M-Media

– တ႐ုတ္ႏုိင္ငံမွ စည္းကားလွေသာ Ruili နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ျမန္မာလူ႕အဖြဲ႕အစည္းတည္ရွိရာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ၿပီး ၎တုိ႔ထဲတြင္ အမ်ားစုမွာ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈႏွင့္ အၾကမ္းဖက္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ ေနရပ္စြန္႔ခြာကာ ဘ၀သစ္ကုိ ျပန္လည္ပံုေဖာ္ၾကရေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံဖြား မြတ္စလင္မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။

လူဦးေရ ၁၄၀၀၀၀ ခန္႔ ေနထုိင္ၿပီး ကုန္သြယ္လုပ္ငန္းဖြံ႕ၿဖိဳးရာ ဤ Ruili ၿမိဳ႕ေလးကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္း မူဆယ္ၿမိဳ႕မွ နယ္စပ္ကုိျဖတ္ေက်ာ္ကာ လာေရာက္ႏုိင္သည္။ ထုိၿမိဳ႕တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ငါးေသာင္းခန္႔မွာ ဘ၀သစ္ကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကသည္။ ၎တုိ႔မွ အမ်ားစုမွာ မြတ္စလင္မ်ားျဖစ္ၿပီး ဘာသာေရးအၾကမ္းဖက္မႈမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ ဇာတိ စြန္႔ခြာခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္ကာ Ruili ၿမိဳ႕တြင္ေတာ့ ေက်ာက္ျမတ္ရတနာလုပ္ငန္းကုိ အဓိကထား လုပ္ကုိင္ၾကသည္။

ထုိမြတ္စလင္မ်ားက တ႐ုတ္စာသင္ယူျခင္း၊ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရးတည္ေဆာက္ျခင္း စသျဖင့္ ၎တုိ႔၏ ဘ၀ကုိ ျပန္စခဲ့ၾကရသည္။ Zubao လမ္းဟု ေခၚသည့္ ေက်ာက္ျမတ္ရတနာ အေရာင္းတန္းက ၎တုိ႔ က်င္လည္ရာ ေဒသျဖစ္သည္။ ထုိေနရာတြင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၾကသည္။ မုန္႔ဟင္းခါးကလည္း ၎တုိ႔၏ မနက္စာ ျဖစ္သည္။ လမ္းေထာင့္တုိင္းတြင္ရွိသည့္ ကြမ္းယာဆုိင္မ်ားမွ ကြမ္းမ်ားကုိ ၀ယ္ၿမံဳ႕ၾကသည္။ ျမန္မာမြတ္စလင္မ်ားမွာ ထုိေနရာမွလြဲ၍ ေ၀းေ၀းလံလံ မသြားၾက။ ဒါက ၎တုိ႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀ျဖစ္သည္။

ဦးဖုန္းေက်ာ္တစ္ေယာက္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္မွ Ruili ၿမိဳ႕သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာကာစက ထုိၿမိဳ႕ေလးတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမွာ ၁၀၀ ခန္႔သာ ရွိေသးသည္။

“အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက Zubao လမ္းလည္း မရွိေသးပါဘူး။ စီးပြားေရးလုပ္ဖုိ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့အခ်ိန္ပါ။ နယ္စပ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာ၊ ရဲေတြရွိေနတာ စတာေတြက လူတုိင္းကုိ ဒုကၡျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အဖမ္းခံရမွာကုိ မမႈဘဲ လမ္းေပၚမွာ ေက်ာက္ေတြေရာင္းတာကလြဲလုိ႔ တစ္ျခားေရြးစရာ မရွိပါဘူး” ဟု အသက္ ၅၂ ႏွစ္အရြယ္ ဦးဖုန္းေက်ာ္က ယူနန္ျပည္နယ္သံ၀ဲ၀ဲ တ႐ုတ္စကားျဖင့္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

၆၀၀၀၀ စကြဲယားမီတာ က်ယ္၀န္းၿပီး ေက်ာက္ျမတ္ရတနာ ေရာင္း၀ယ္ရန္ သီးသန္႔သတ္မွတ္ထားသည့္ Zubao လမ္းမမွာ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ၿပီး ဦးဖုန္းေက်ာ္က ထုိလမ္း ေပၚေပါက္လာေရးတြင္ တစ္တပ္တစ္အား ပါ၀င္ကူညီခဲ့သည္။

ေတာ္၀င္ရတနာ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ စာသင္ၾကားေနပံု

Ruili ၿမိဳ႕တြင္ ေက်ာက္ျမတ္ရတနာအသင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိလည္း ၎က ဦးေဆာင္ဖြဲ႕စည္းခဲ့ၿပီး ျမန္မာစာသင္ေသာ စာသင္ေက်ာင္း ႏွစ္ေက်ာင္းကုိလည္း ၎ကပင္ တည္ေထာင္ေပးခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕တြင္းရွိ ျမန္မာလူ႕အဖြဲ႕အစည္းက ဦးဖုန္းေက်ာ္အား “ဆရာႀကီး” ဟု တေလးတစား ေခၚေ၀ၚၾကသည္။

အရပ္ျမင့္ျမင့္ေဒါင္ေကာင္းေကာင္း ထုိဆရာႀကီးက တ႐ုတ္ႏုိင္ငံတြင္ ျမန္မာမ်ား ဒုကၡေတြ႕ပါက မဆုိင္းမတြ ကူညီတတ္ေသာသူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား ဆုိင္ဖြင့္လုိပါကလည္း စာရြက္စာတမ္းကအစ အားလံုးကုိ ဦးဖုန္းေက်ာ္က ကူညီေပးသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ တ႐ုတ္ျပည္ကုိ ခ်စ္တယ္။ ဒီက တရားဥပေဒစုိးမုိးေရးကုိလည္း ႏွစ္သက္တယ္။ ဥပေဒေအာက္မွာ ႏုိင္ငံျခားသားေရာ၊ ႏုိင္ငံသားေရာ ညီတူညီမွ်ဆက္ဆံတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ဒါမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးဗ်” ဟု ဦးဖုန္းေက်ာ္က ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ၎မွာ လြန္ခဲ့သည့္ ၂၅ ႏွစ္အတြင္း ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ၂ ႀကိမ္ အလည္အပတ္ သြားေရာက္ခဲ့ေလသည္။

ျမန္မာမြတ္စလင္တစ္ဦးပုိင္ဆုိင္သည့္ လမ္းေဘးေစ်းဆုိင္

Ruili ၿမိဳ႕တြင္ ျမန္မာလူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ ႀကီးထြားလာသည့္အတြက္ ေဒသခံ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်မႈမွာလည္း ပံုမွန္လုိလုိ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ အိမ္ေထာင္က်မႈတြင္ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ ဟူအန္ဆုိသည့္ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးလည္း ပါ၀င္ၿပီး လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစ္အရင္က ႐ုိဟင္ဂ်ာအမ်ိဳးသားတစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သည္။ သူမ၏ခင္ပြန္းမွာ ရခုိင္ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ စစ္ေတြမွ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံသုိ႔ တရားမ၀င္ လာေရာက္သူျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေက်ာက္ကုန္သည္တစ္ဦးအျဖစ္ အေျခခ် ေနထုိင္ခဲ့သည္။

ဟူအန္က ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ မေရာက္ဘူး။ သုိ႔ေသာ္လည္း တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်မည္ဆုိသည့္ အိမ္မက္တစ္ခု ရွိေနေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၎တုိ႔၏ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ႏွင့္ ၁၁ ႏွစ္အရြယ္ သားႏွစ္ဦးကုိ ျမန္မာဘာသာစကားသင္တန္းသုိ႔ ညေနပုိင္းတြင္ ပို႔ေပးသည္။ မနက္ပုိင္းတြင္ေတာ့ ေဒသတြင္း တ႐ုတ္အစုိးရေက်ာင္းသုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္သင္ၾကားေစသည္။

၎တုိ႔မိသားစု၏ဘ၀က လြယ္ကူသည္ေတာ့မဟုတ္။ ဟူအန္၏ ခင္ပြန္းမွာ ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္အတြက္ အိတ္တစ္လံုးျဖင့္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံအႏွံ႔အျပား သြားေရာက္ေနရၿပီး မိသားစု စံုစံုညီညီရွိသည့္ အခ်ိန္က တစ္ႏွစ္လွ်င္ ေလးလေလာက္သာ ရွိသည္။ ဟူအန္ကေတာ့ ဗလီ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္မွ အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႕ႏွင့္ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ထားၿပီး ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ၀မ္းေရးအတြက္ ခရီးသြားသည့္အခါ ထုိအဖြဲ႕ႏွင့္ ဘ၀ကုိ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖတ္သန္းေလသည္။

ဦးဖုန္းေက်ာ္၏ ေက်ာက္ျမတ္ရတနာဆုိင္

Zhubao လမ္းရွိ ဗလီ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ျခင္းကို တားျမစ္ထားသည္။ ထုိလမ္းအား “ျမန္မာရြာ” ဟု ေဒသခံမ်ားက ေခၚေ၀ၚၾကသည္။

“ပတ္၀န္းက်င္က မြတ္စလင္ေတြကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗလီ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္မွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမန္မာမြတ္စလင္ ၃၀၀၀ ေလာက္နဲ႔ တ႐ုတ္မြတ္စလင္ ၆၀၀ ေလာက္ရွိပါတယ္” ဟု တ႐ုတ္လူမ်ိဳး ေရွ႕ေဆာင္အီမာမ္ Ma Xiao Juan က ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ၎၏ ဇာတိမွာ ယူနန္ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ကူမင္း ျဖစ္ေလသည္။

“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မြတ္စလင္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကုိ ဓာတ္ပံု႐ုိက္တာမ်ိဳး မလုိလားပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ထဲက အမ်ားစုဟာ ဘာသာေရးအေၾကာင္းအရင္းေတြေၾကာင့္ သူတုိ႔ရဲ႕ မိခင္ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ထြက္ေျပးလာရသူေတြပါ။ တကယ္လုိ႔ ျမန္မာအစုိးရက သူတုိ႔ဒီမွာရွိတယ္ဆုိတာ သိသြားရင္ သူတုိ႔ကုိ လႊဲေပးဖုိ႔ တ႐ုတ္အစုိးရကုိ ေတာင္းဆုိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕အသက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စဥ္စားရမွာပါ။ မလႊဲေပးျပန္ရင္လည္း ျမန္မာနဲ႔ တ႐ုတ္ ႏွစ္ႏုိင္ငံအျခားမွာ တင္းမာမႈေတြ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္”

Ruili ၿမိဳ႕က ျမင္ကြင္းတစ္ခု

မစၥတာ Ma က ၂၀၁၂ ႏွင့္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္အၾကားတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ အၾကမ္းဖက္တုိက္ခုိက္မႈမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီးေနာက္ မိမိတုိ႔ ဗလီ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ မြတ္စလင္မ်ားကုိ ေနရာထုိင္ခင္းေပးခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။

မူဆယ္ၿမိဳ႕မွ ကီလုိမီတာ ၁၃၀ ေ၀းေသာ လား႐ႈိးၿမိဳ႕တြင္ျဖစ္ပြားသည့္ အၾကမ္းဖက္တုိခုိက္မႈတြင္ လူအုပ္ႀကီးက ဗလီ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္တစ္လံုးႏွင့္ မြတ္စလင္မိဘမဲ့ေဂဟာတစ္ခုတုိ႔ကို မီး႐ႈိ႕ခဲ့ၾကသည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ပြားၿပီးေနာက္ Ma က ပစၥတုိကိုင္ထားသည့္ အေစာင့္မ်ားကုိ ဗလီ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္ေရွ႕တြင္ ၃ လလံုးလံုး ခ်ထားခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဗလီ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ လံုၿခံဳေရးကင္မရာ ၁၆ ခုကုိ တပ္ထားလိုက္ၿပီး မွတ္တမ္းမ်ားကို ရဲတပ္ဖြဲ႕သုိ႔ ပံုမွန္ ေပးပုိ႔ေနေလသည္။

တ႐ုတ္မြတ္စလင္မ်ားအတြက္ ဗလီတစ္လံုး၊ ျမန္မာမြတ္စလင္မ်ားအတြက္ ဗလီတစ္လံုး စသျဖင့္ ခြဲျခားထား၍ မရဟု Ma က ေျပာၾကားခဲ့သည္။

“ဒါမ်ိဳးလုပ္လုိက္ရင္ ျမန္မာမြတ္စလင္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စီမံခန္႔ခြဲဖုိ႔ ခက္ခဲသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အၿမဲတမ္း တာ၀န္ယူရမွာေပါ့။ ျမန္မာမြတ္စလင္ေတြအေနနဲ႔လည္း ဗလီ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္ကုိ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းဖုိ႔အတြက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သံုးလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးအတြက္ေတာ့ မရဘူးေပါ့။ ဗလီက ဒါနဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္တာ။ ဒီဗလီ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္ကုိ တည္ေဆာက္ဖုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တ႐ုတ္ မြတ္စလင္ေတြနဲ႔ ျမန္မာမြတ္စလင္ေတြက တစ္၀က္စီ အကုန္အက်ခံခဲ့တာပါ”

ျမန္မာစကားမေျပာတတ္သည့္ Ma တစ္ေယာက္ ၎၏ ေရွ႕ေဆာင္အီမာမ္တာ၀န္ကုိ တ႐ုတ္စကားမေျပာတတ္သည့္ ျမန္မာမြတ္စလင္မ်ားအတြက္လည္း ခြဲေ၀ေပးေနသည္။ စကားမေပါက္သည့္ ျမန္မာမြတ္စလင္မ်ားကုိ အဘယ့္ေၾကာင့္ ကူညီသလဲဟု ေမးျမန္းရာတြင္ေတာ့ Ma က “မြတ္စလင္အားလံုးဟာ မိသားစုတစ္ခုပဲဗ်။ ဒါက စည္းကမ္းပဲ” ဟု ျပန္လည္ေျဖၾကားခဲ့သည္။

မစၥတာ Ma အေနျဖင့္ Ruili သုိ႔ လာေရာက္သည့္ ျမန္မာမြတ္စလင္မ်ားကုိ တံခါးဖြင့္ ႀကိဳဆုိလ်က္ရွိေနသည္။

“ျမန္မာမြတ္စလင္ေတြဟာ Ruili ၿမိဳ႕ စီးပြားေရးရဲ႕ အသက္ေသြးေၾကာပါပဲ။ Ruili မွာ ေက်ာက္ျမတ္ရတနာေတြ၊ ကၽြန္းသစ္ေတြ အေရာင္းအ၀ယ္မရွိေတာ့ဘူးဆုိရင္ ေျခာက္ကပ္တဲ့ၿမိဳ႕ႀကီး ျဖစ္သြားမွာေပါ့”

မြတ္စလင္အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေစ်း၀ယ္ထြက္ေနစဥ္

Ma ၏ ဗလီ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္မွ အနည္းငယ္ေလွ်ာက္သြားပါက ျမန္မာႏုိင္ငံမွ မုန္႔ပဲသြားေရစာမ်ားကုိ ေရာင္းခ်သည့္ ဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္ႏွင့္ ကြမ္းယာဆုိင္တစ္ဆုိင္ကုိ ေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။ ထုိဆုိင္ႏွစ္ဆုိင္အၾကားရွိ လမ္းၾကားေလး အဆံုးတြင္ေတာ့ ေတာ္၀င္ရတနာဟုေခၚသည့္ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္းတစ္ခု ရွိသည္။ မူႀကိဳမွ ၁၀ တန္းအထိ သင္ၾကားေပးသည့္ အဆုိပါေက်ာင္းေလးေတြ ျမန္မာကေလးငယ္ ၅၀ ခန္႔ ပညာသင္ၾကားေနၾကေလသည္။

၃ ထပ္အေဆာက္အဦးတြင္ရွိသည့္ ထုိေက်ာင္းက တ႐ုတ္စံေတာ္ခ်ိန္ႏွင့္ ၁ နာရီခြဲကြာေသာ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ျဖင့္ သင္ၾကားေပးေနသည္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက တ႐ုတ္စကားကုိ ထမင္းစားေရေသာက္ ေျပာတတ္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေတာ္၀င္ရတနာေက်ာင္းကုိ တက္ခ်င္ၾကသည့္အတြက္ တ႐ုတ္ေက်ာင္းမ်ားမွ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ အဆုိပါ ေတာ္၀င္ရတနာေက်ာင္းကုိ ျမန္မာပညာေရးဌာနကလည္း အသိအမွတ္ျပဳထားေလသည္။

“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသာ ဒီမွာမရွိဘူးဆုိရင္ သူတုိ႔ေလးေတြလည္း ျမန္မာဘာသာရပ္ေတြကုိ ဘယ္သင္ယူႏုိင္မလဲ။ သူတုိ႔ေလးေတြ ျမန္မာပညာေရးရဖုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ကူညီခ်င္ပါတယ္။ ဒါမွသာ တစ္ေန႔က်ရင္ သူတို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ျပန္ႏုိင္မွာေပါ့” ဟု ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးတင့္လြင္က ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ေတာ္၀င္ရတနာေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ေက်ာင္းဆင္းလာစဥ္

သုိ႔ေသာ္လည္း Ruili တြင္ရွိသည့္ ျမန္မာမ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားက ေရႊႏုိင္ငံဟုေခၚဆုိသည့္ မိခင္ႏုိင္ငံကုိ ျပန္ရန္ ဆႏၵရွိလားဆုိသည္မွာလည္း သံသယျဖစ္စရာ ျဖစ္ေနသည္။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ရွိၾကသည့္ ေက်ာင္းသားအုပ္စုတစ္ခုက ၎တုိ႔သင္ၾကားရသည့္ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္၊ ဟင္ဒီႏွင့္ တ႐ုတ္ဘာသာစကားတြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာကုိ အႀကိဳက္ဆံုးဟု ဆုိသည္။

ေနာက္ဆံုးေန႔ ဘုိင္အုိစာေမးပြဲေျဖဆုိရင္ ျပင္ဆင္ေနသည့္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ ရဲမင္းထြဋ္က တ႐ုတ္ႏုိင္ငံတြင္ ေမြးဖြားသူျဖစ္ၿပီး Ruili ႏွင့္ မူဆယ္တုိ႔တြင္ တစ္လွည့္စီ ေနထုိင္ေလသည္။ ၎မွာ တ႐ုတ္ေက်ာင္းကုိ တစ္ႏွစ္သာ တက္ခဲ့သည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ မျပန္ခ်င္ဘူးဗ်။ Ruili မွာရွိတဲ့ ဒီ ျမန္မာရြာေလးမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေနခ်င္တယ္”

Ref: Frontiermyanmar.net

(THE MYANMAR MUSLIMS IN CHINA ေဆာင္းပါးကုိ ေလးေမာင္မွ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆုိသည္။)